Εύφωνα και παράφωνα

Το’ χουμε κουσούρι εμείς οι Έλληνες, να κοιτάμε περισσότερο τα στραβά, από τα καλά στον άλλον, γιατί ουδείς αναμάρτητος κι άγιος. Αλλά ούτε και διάβολος!
«Εύφωνα και παράφωνα», λοιπόν, λέγεται η στήλη των σχολίων μας, ας εστιάσουμε και σε ένα εύφωνο!
Θα είμαι ειλικρινής, το δημοτικό, δεν αποτελεί βιωματικό τραγούδι για μένα, και το ακούω λίγο κι αποστασιοποιημένα, περισσότερο ακαδημαϊκά και μουσικολογικά.
Δεν θα μπορούσε, για έναν άνθρωπο, καταρχάς, και, κατόπιν, δημοσιογράφο, που το μουσικό βίωμά του είναι το αστικό λαϊκό τραγούδι, να μην εκτιμάει και να μην σέβεται το δημοτικό τραγούδι, που είναι, δηλαδή, το λαϊκό τραγούδι της ελληνικής περιφέρειας.
Ο Χρόνης Αηδονίδης είναι από τους γνωστότερους δημοτικούς τραγουδιστές, σε όλους μας. Ακόμα κι αυτοί που έχουν τελείως επιδερμική σχέση, γενικότερα, με το ελληνικό τραγούδι, νομίζω, θα έχουν ακούσει το όνομά του.
Με πνευματική και φωνητική διαύγεια στα 84 του χρόνια(!), έδωσε μια εξαιρετική συνέντευξη, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της περασμένης Κυριακής(8/4/2012), στην Γιώτα Συκκά.
Σκέφτηκα, απλά, να σταχυολογήσω μερικά αποσπάσματα, από τα λεγόμενά του, μέσα από το πρίσμα της προσωπικής μου ανάγνωσης, φυσικά, που τα θεωρώ διαχρονικά και, κυρίως, χρήσιμα.    

«Παλιά δεν βοηθούσε η πολιτεία. Εμάς ειδικά εκεί στη Θράκη μας είχε κηρύξει τον διωγμό, επειδή γειτονεύουμε με τα Βαλκάνια και έχουμε το ίδιο χρώμα και ρυθμούς. Στη χούντα τα θρακιώτικα τα χαρακτήριζαν βουλγάρικα. Ελληνικά θεωρούσαν τις άλλες περιοχές πιο κάτω που είχαν κλαρίνο».

«Ο επαγγελματισμός σε αυτό το είδος τραγουδιού συχνά βλάπτει, αν θέλεις να έχεις το χρώμα και τον ρυθμό. Στα κέντρα υποχρεώνεσαι να κάνεις κάποιες παραχωρήσεις. Εγώ είπα πολλά όχι στη ζωή μου γιατί ήμουν ανεξάρτητος». Δεν του άρεσε όμως και η ζωή του επαγγελματία τραγουδιστή. «Με τα ξενύχτια και τους πειρασμούς αυτής της δουλειάς δεν είναι εύκολο να έχεις οικογένεια. Το γεγονός ότι στα 84 μπορώ και τραγουδάω είναι γιατί προστάτευσα το χάρισμα που μου δόθηκε. Στα κέντρα καίγονται οι φωνές».

«Το δημοτικό τραγούδι δεν έχει λεφτά. Θέλει μεγάλο κόπο να δουλεύεις σε πανηγύρια και γάμους. Οι αμοιβές δεν έχουν σχέση με τα μεροκάματα των λαϊκών τραγουδιστών. Είναι άλλος κόσμος. Το δημοτικό τραγούδι θέλει αφοσίωση». Για τους νέους που ξεκινούν τώρα, λέει πως είναι ευκολότερος ο δρόμος. Κι αν πάνε σε ριάλιτι δεν χάθηκε ο κόσμος. «Για το παιδί που ζει στην επαρχία είναι ο μόνος τρόπος να τον ακούσουν. Παλιά θαβόταν».

«Η μουσική θέλει αφοσίωση, το βλέπεις». Πώς νιώθετε όταν σας αποκαλούν «Αηδόνι της Θράκης», ρωτάω καθώς με αποχαιρετά: «Ε, έχουν πει και για μένα υπερβολές», κλείνει τη συνάντηση ντροπαλά.».