Δυο χρόνια όμως μετά, το 1991, ήρθε η εκρηκτική επιτυχία του «Διδυμότειχου blues», σε στίχους του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου, που το ερμήνευσε μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα και το οποίο είχε τεράστια αποδοχή.  Ο, ομότιτλος, δίσκος έγινε χρυσός (35.000 πωλήσεις) και το τραγούδι αυτό, 20 χρόνια μετά, είναι ένα κλασικό, διαχρονικό κομμάτι, αλλά κι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά για το στρατό. Και, φυσικά, πρωτότυπο μουσικά, μια και μιλάμε για ένα “ροκ ζεϊμπέκικο”. Στα της επιτυχίας και διαχρονικότητας του κομματιού έχει συμβάλει κι η καταλυτική ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα. Κι εδώ, αξίζει, να μεταφέρω, αυτό που είπε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας στον Μιχάλη Τσαντίλα (σε συνέντευξή του στον «ΟΡΦΕΑ»): «Εγώ σκεφτόμουν να το πει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Αυτός δεν κατάλαβε τι έλεγα εγώ και τελικά το είπε ο Νταλάρας». Βέβαια, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου δισκογράφησε, τελικά, κι αυτός το κομμάτι, 10 σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, το 2000, στα πλαίσια της ζωντανής ηχογράφησης της συναυλίας των «Τερμιτών» («Τερμίτες, η συναυλία»/2000), αλλά, το κομμάτι είχε σφραγιστεί ήδη ανεξίτηλα από την ερμηνεία του Νταλάρα.  
Το «Διδυμότειχο blues» προκάλεσε κι αντιδράσεις, όταν κυκλοφόρησε, κι, ειδικότερα, από τον τότε δήμαρχο Διδυμοτείχου, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε για τον στίχο του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου: «Διδυμότειχο μπλουζ τρύπα στη γεωγραφία / Διδυμότειχο μπλουζ αδειανή φωτογραφία». Ο δήμαρχος υποστήριζε - και, λογικά, βέβαια, είχε το δίκιο του – ότι το Διδυμότειχο δεν είναι «τρύπα στη γεωγραφία» κι «αδειανή φωτογραφία» και, νομίζω, ότι τότε η “παρεξήγηση” λύθηκε με μια κοινή συναυλία του Νταλάρα και του Μαχαιρίτσα στο Διδυμότειχο. Αλλά, επί της ουσίας, ο στιχουργός είχε δίκιο! Κι αυτό το είχα διαπιστώσει, με τα ίδια μου τα μάτια, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία. Συγκεκριμένα, όταν έκανα την προπαίδευσή μου στο πολεμικό ναυτικό, στο νησί του Πόρου, μου έκανε εντύπωση, που έβλεπα σε όλους τους χάρτες που κρέμονταν στις αίθουσες, ότι απουσίαζε ο Πόρος! Κυριολεκτικά! Στη θέση του υπήρχε μια τρύπα όπου έβλεπες τον τοίχο! Το συμπαθές, και τουριστικό, νησί, είχε μεταμορφωθεί, στα μάτια των στρατευσίμων, σε τόπο εξορίας και, καταναγκαστικού, εγκλεισμού τους σ’ ένα στρατόπεδο. Έτσι, το είχαν εξαφανίσει εντελώς, ακόμα κι  από τον χάρτη, επιβεβαιώνοντας την “αλήθεια του ποιητή” και την εμπειρικότητα του στίχου του Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλου που μιλάει για «τρύπα στη γεωγραφία»!
Η ιστορία λοιπόν του «Διδυμότειχου blues», όπως μου την αφηγήθηκε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας(βλ. ό.π. στη συνέντευξή στον γράφοντα στον «ΜΕΤΡΟΝΟΜΟ»):

«Το τραγούδι αυτό είναι βιογραφικό κι αφορά την προσωπική μου ιστορία στο στρατό. Την διηγούμουνα μια μέρα στον Γιάννη Μπαχ Σπυρόπουλο και τ’ απόγευμα μου την έφερε σε στίχους! Ετοίμασα το δίσκο και περίμενα ότι θα κάνει κάποια επιτυχία ένα άλλο τραγούδι, το “Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε”. Όταν όμως ολοκληρώθηκε το “Διδυμότειχο Blues” και το τραγούδησα μαζί με τον Νταλάρα, είδα τις αντιδράσεις όλων στην εταιρεία, που έλεγαν ότι με το τραγούδι αυτό θα γίνει της κακομοίρας! Το είχε καταλάβει ο Μάτσας! Είχε και τρομερές εμπειρίες βέβαια αυτός. Εγώ δεν περίμενα τίποτα και γι’ αυτό ήμουν κι ελεύθερος. Κι όμως, ήταν καταιγιστική η επιτυχία του. Το “Διδυμότειχο Blues”, τώρα, μετά από τόσα χρόνια, το καταλαβαίνω, είναι ένα διαχρονικό τραγούδι κι ένα τραγούδι που δεν ξεφτίζει με τίποτα.». 

«ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟ BLUES»
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Στίχοι: Γιάννης Μπαχ Σπυρόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (ντουέτο στο δίσκο «Διδυμότειχο blues»/1991)
Άλλες εκτελέσεις: Διονύσης Τσακνής & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (ντουέτο στο δίσκο «Η νύχτα θα το πει»/1994) | Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας (ντουέτο στο δίσκο «Τερμίτες, η συναυλία»/2000)

Το ’76 λίγο πριν να φέξει / πήρα ένα πλοίο άσπρο σαν ψυγείο
σαν νοσοκομείο.

Το ’76 σαν χοντρό αστείο / κρύο χειρουργείο το εθνικό θηρίο
μ’ έστειλε στη Χίο.

Θρυλικός κομπάρσος – με προφίλ κουρέλα / λούτσα στον ιδρώτα – σάπιο καλοκαίρι
κουρεμένοι σβέρκοι.
Εθνική διχόνοια – τράκες και καψόνια / η ίδια πελατεία απ’ το σινέ Ομόνοια.
σαν φτηνή κολόνια.

Το ’76 έκλεισα τα μάτια / κάπνισα μια γόπα σβήστηκα απ’ το χάρτη
κόλαση του Δάντη.

Σαν παροπλισμένος ψευτοεπαναστάτης / είχα τ’ άλλοθι μου – το κουτσό σκυλί μου
την αποστολή μου.

Τραύλιζα διατάξτε – έσυρα δυο μήνες / μείναν άλλοι δέκα – Να ’μαι στο Χαϊδάρι
παίδες εν καμίνω.

Είπα θα περάσει – το ’κρυβα απ’ όλους / σαν παραχαράκτης – ήμουνα προστάτης
δώρο κι εφιάλτης.

Δίπλα μου η Αθήνα / του Οδυσσέα σειρήνα – λαϊκή βιτρίνα
ομφαλός του κόσμου – πίσω μου και μπρος μου.

Χρόνια σαν ταβέρνα – σαν καλλικατζούρα / κράτος φιλελλήνων – του κενού η λατρεία
ποιητική αδεία.

Εν πάση περιπτώσει – πίσω στα δικά μου / στα χακί άπλυτά μου – εγερτήριά μου
στη μουγκή σκοπιά μου.

Στη μετάθεσή μου – στο τρελό βιολί μου / στο βραχνό πρωινό μου
στο έτσι αλλιώς κι αλλιώτικο / μπρος στο Διδυμότειχο.

Διδυμότειχο μπλουζ, με ξεκούρδιστη κιθάρα
Διδυμότειχο μπλουζ η χαμένη μου πεντάρα
Διδυμότειχο μπλουζ λιγδιασμένη μου τσατσάρα
τα βρεγμένα μου τσιγάρα
σάπια φρούτα στα τελάρα
Διδυμότειχο μπλουζ, Διδυμότειχο μπλουζ.

Διδυμότειχο μπλουζ τ’ όνομά του είναι αιτία
Διδυμότειχο μπλουζ τρύπα στη γεωγραφία
Διδυμότειχο μπλουζ αδειανή φωτογραφία
του παράλογου η θητεία
αγχωμένη μαλακία
Διδυμότειχο μπλουζ, Διδυμότειχο μπλουζ.