
Μέσα σε αυτή την Αθήνα της δεκαετίας του 1970, της ανερχόμενης αστικής τάξης και των εδραιωμένων ανισοτήτων γεννήθηκαν τα «Λαϊκά Προάστια». Ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας, για το οποίο ευθύνεται μουσικά ο Ηλίας Ανδριόπουλος και στιχουργικά ο Μιχάλης Μπουρμπούλης και που αποτυπώθηκε στα μαύρα δισκάκια και στις καρδιές με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου. Συμμετέχει ακόμη η γυναικεία χορωδία υπό τη διεύθυνση της Λιλής Χριστοδούλου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη ΛΥΡΑ του Αλέκου Πατσιφά το 1980. |
Πάνω σε στίχους του Μιχάλη Μπουρμπούλη, ο Ηλίας Ανδριόπουλος γράφει λιτά μα και ξεκάθαρα τις νότες του και ξεδιπλώνει μέσα από τα τραγούδια του, κάθε πτυχή της καθημερινότητας στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας, πλησίον και πέριξ του ιστορικού της κέντρου. Οι στίχοι του Μπουρμπούλη, δυνατοί, γεμάτοι έγχρωμες και ασπρόμαυρες εικόνες, ιδανικά δένουν με τις μουσικές, σα να προορίζονταν τούτοι οι στίχοι γι΄αυτές τις μουσικές και αντίστροφα. Με απλά, καθημερινά όργανα στην ορχήστρα του και με σπουδαίους μουσικούς στη σύνθεσή της, «παντρεύει» μοναδικά το «λαϊκό» με το «έντεχνο» που ως πολλοί ήθελαν σε διακριτούς, έως και αντίθετους ρόλους. Φτιάνει έναν «έντεχνα λαϊκό» δίσκο, θα έλεγα. Ο Ανδριόπουλος, αν και πολλοί καλλιτέχνες θα μπορούσαν και θα ήθελαν να πουν αυτά τα τραγούδια πήρε πάνω του το ρίσκο της χρησιμοποίησης της Μπέλλου και δικαιώθηκε φτιάχνοντας ένα έργο που έμεινε στην ιστορία. Ανδριόπουλος και Μπουρμπούλης θα μας χαρίσουν πολλά ακόμη μουσικά διαμάντια και τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν. Όσο για τη Μπέλλου, με έναν αφηρημένο και αφελή, σχεδόν παιδικό και ταυτόχρονα δωρικό τρόπο αφήνει να βγει ακατέργαστη η φωνή από το λαρύγγι της. Τα βιώματα που κουβαλά απλοποιούν τη διαδικασία. Η ψυχή είναι καλά ζωγραφισμένη σε κάθε χαρακιά του δίσκου. Τραγουδά την φτώχεια, τα πάθη, τη χαρά, την αισιοδοξία, τη δίψα για ζωή, τα χαμηλά τα σπίτια, τα μικρά καλοκαίρια, τους ατέλειωτους χειμώνες με τον τρόπο που ξέρει καλά και που βρίσκεται χωμένος μέσα στο ρεμπέτικο τραγούδι που από τα νιάτα της υπηρέτησε. Δεν ήταν η μόνη, μα σίγουρα ο χρόνος απέδειξε πως η Μπέλλου έπρεπε να έχει πει αυτά τα τραγούδια, τα «στιγμάτισε» με τη φωνή και την ερμηνεία της. Δύσκολα, πολύ δύσκολα θα ξεχωρίσουμε τα παρακάτω: Μεταξουργείο, Πλατεία Βάθης, Ο αγέρας στους δρόμους, Τα ρεμπέτικά μας στη στράτα, Καισαριανή, Μην κλαις. Θα θυμηθούμε: Δίσκος: Λαϊκά Προάστια Τα τραγούδια του δίσκου Έπαιξαν οι μουσικοί: Ο δίσκος, όπως ήταν φυσικό εκδόθηκε σε cd κατά τη μετάβαση στα μικρά δισκάκια από τα βινύλια, ενώ επανακυκλοφόρησε πρόσφατα σε cd σε νέα, επεξεργασμένη έκδοση. Αν δεν έχετε ακούσει αυτά τα τραγούδια, ίσως αυτή εδώ η μικρή αναφορά να είναι η αφορμή. |
Οι απόψεις και οι σκέψεις των συνεργατών του Ορφέα δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τη γνώμη του περιοδικού.
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση και η αναδημοσίευση του συνόλου ή μέρους των άρθρων του Ορφέα, χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων του περιοδικού και του συντάκτη και χωρίς ταυτόχρονη αναφορά της επωνυμίας του περιοδικού, του ονοματεπωνύμου του συντάκτη και του ακριβούς συνδέσμου του άρθρου
Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση και η αναδημοσίευση του συνόλου ή μέρους των άρθρων του Ορφέα, χωρίς προηγούμενη άδεια των υπευθύνων του περιοδικού και του συντάκτη και χωρίς ταυτόχρονη αναφορά της επωνυμίας του περιοδικού, του ονοματεπωνύμου του συντάκτη και του ακριβούς συνδέσμου του άρθρου
Η γνώμη σας ... Προσθήκη σχολίου