Το’ χουμε κουσούρι εμείς οι Έλληνες, να κοιτάμε περισσότερο τα στραβά, από τα καλά στον άλλον, γιατί ουδείς αναμάρτητος κι άγιος. Αλλά ούτε και διάβολος!
«Εύφωνα και παράφωνα», λοιπόν, λέγεται η στήλη των σχολίων μας, ας εστιάσουμε και σε ένα εύφωνο!
Θα είμαι ειλικρινής, το δημοτικό, δεν αποτελεί βιωματικό τραγούδι για μένα, και το ακούω λίγο κι αποστασιοποιημένα, περισσότερο ακαδημαϊκά και μουσικολογικά.
Δεν θα μπορούσε, για έναν άνθρωπο, καταρχάς, και, κατόπιν, δημοσιογράφο, που το μουσικό βίωμά του είναι το αστικό λαϊκό τραγούδι, να μην εκτιμάει και να μην σέβεται το δημοτικό τραγούδι, που είναι, δηλαδή, το λαϊκό τραγούδι της ελληνικής περιφέρειας.
Ο Χρόνης Αηδονίδης είναι από τους γνωστότερους δημοτικούς τραγουδιστές, σε όλους μας. Ακόμα κι αυτοί που έχουν τελείως επιδερμική σχέση, γενικότερα, με το ελληνικό τραγούδι, νομίζω, θα έχουν ακούσει το όνομά του.
Με πνευματική και φωνητική διαύγεια στα 84 του χρόνια(!), έδωσε μια εξαιρετική συνέντευξη, στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της περασμένης Κυριακής(8/4/2012), στην Γιώτα Συκκά.
Σκέφτηκα, απλά, να σταχυολογήσω μερικά αποσπάσματα, από τα λεγόμενά του, μέσα από το πρίσμα της προσωπικής μου ανάγνωσης, φυσικά, που τα θεωρώ διαχρονικά και, κυρίως, χρήσιμα.
«Παλιά δεν βοηθούσε η πολιτεία. Εμάς ειδικά εκεί στη Θράκη μας είχε κηρύξει τον διωγμό, επειδή γειτονεύουμε με τα Βαλκάνια και έχουμε το ίδιο χρώμα και ρυθμούς. Στη χούντα τα θρακιώτικα τα χαρακτήριζαν βουλγάρικα. Ελληνικά θεωρούσαν τις άλλες περιοχές πιο κάτω που είχαν κλαρίνο».
«Ο επαγγελματισμός σε αυτό το είδος τραγουδιού συχνά βλάπτει, αν θέλεις να έχεις το χρώμα και τον ρυθμό. Στα κέντρα υποχρεώνεσαι να κάνεις κάποιες παραχωρήσεις. Εγώ είπα πολλά όχι στη ζωή μου γιατί ήμουν ανεξάρτητος». Δεν του άρεσε όμως και η ζωή του επαγγελματία τραγουδιστή. «Με τα ξενύχτια και τους πειρασμούς αυτής της δουλειάς δεν είναι εύκολο να έχεις οικογένεια. Το γεγονός ότι στα 84 μπορώ και τραγουδάω είναι γιατί προστάτευσα το χάρισμα που μου δόθηκε. Στα κέντρα καίγονται οι φωνές».
«Το δημοτικό τραγούδι δεν έχει λεφτά. Θέλει μεγάλο κόπο να δουλεύεις σε πανηγύρια και γάμους. Οι αμοιβές δεν έχουν σχέση με τα μεροκάματα των λαϊκών τραγουδιστών. Είναι άλλος κόσμος. Το δημοτικό τραγούδι θέλει αφοσίωση». Για τους νέους που ξεκινούν τώρα, λέει πως είναι ευκολότερος ο δρόμος. Κι αν πάνε σε ριάλιτι δεν χάθηκε ο κόσμος. «Για το παιδί που ζει στην επαρχία είναι ο μόνος τρόπος να τον ακούσουν. Παλιά θαβόταν».
«Η μουσική θέλει αφοσίωση, το βλέπεις». Πώς νιώθετε όταν σας αποκαλούν «Αηδόνι της Θράκης», ρωτάω καθώς με αποχαιρετά: «Ε, έχουν πει και για μένα υπερβολές», κλείνει τη συνάντηση ντροπαλά.».
Αναζήτηση με tags
| |
|
Οι δύο ερμηνευτές θα παρουσιάσουν ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα, με κάποιους από τους ωραιότερους και πιο κατανυκτικούς μεγαλοβδομαδιάτικους ύμνους, αλλά και ψαλτοτράγουδα, λαϊκούς θρήνους της Μεγάλης Παρασκευής και τραγουδια της λαϊκής μας παράδοσης, στο κλίμα των ημερών, υπό την καλλιτεχνική επίβλεψη του σπουδαίου ερμηνευτή και δασκάλου της Παράδοσης, του Χρόνη Αηδονίδη, ο οποίος θα μετέχει επίσης ερμηνευτικά στο πρόγραμμα. Ο Χρόνης Αηδονίδης, 84 ετών σήμερα, με 60 και πλέον χρόνια αφιερωμένα στην διάσωση και διάδοση της παραδοσιακής μουσικής (δημοτικής και βυζαντινής), εξακολουθεί να μυεί στον κόσμο της παράδοσης πολλούς, κυρίως νέους, ανθρώπους, ώστε να μη διακοπεί ποτέ η αυθεντική αλυσίδα της. Η μελίρρυτη φωνή του ανασύρει τις κοινές μας μνήμες, ξυπνά την συλλογική ιστορική μας συνείδηση, μεταφέροντας ζωντανά τις μαρτυρίες όλων αυτών των ανθρώπων που σμήλεψαν με μεράκι, με χαρά και με πόνο τα τραγούδια και τα έθιμα του λαού μας και τα διέδωσαν από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά, με απαράμιλλο σεβασμό και αγάπη. Η πορεία του, αναγνωρισμένη πανελληνίως, τον καταξιώνει ως μία από τις σημαντικότερες μορφές της Παραδοσιακής Μουσικής. Η χώρα μας εκπροσωπήθηκε επάξια από τη φωνή του, τουλάχιστον σε δύο μεγάλες διοργανώσεις: την τελετή υποδοχής της νέας χιλιετίας και την τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ πρόσφατα απέσπασε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο το οφφίκιο του "Άρχοντος Υμνωδού της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας". Η βυζαντινή μουσική υπήρξε και για τον Χρόνη Αηδονίδη μία τέχνη που έμαθε από τα παιδικά του χρόνια, πρώτα κοντά στον ιερέα πατέρα του και στη συνέχεια στον Μιχάλη Κεφαλοκόπτη και στον Θεόδωρο Χατζηθεοδώρου, πλάι στον οποίο ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Με αυτήν την συναυλία, δεν θα είναι η πρώτη φορά που ο Χρόνης Αηδονίδης θα αποδείξει έμπρακτα την αγάπη του για την ψαλτική τέχνη. Τα τελευταία κυρίως χρόνια, είτε σε ζωντανές εμφανίσεις είτε σε δισκογραφία, έχει επιλέξει να αναδεικνύει με την συγκινητική φωνή του βυζαντινούς εκκλησιαστικούς ύμνους, "επιστρέφοντας έτσι", όπως λέει ο ίδιος, "στον Θεό το τάλαντο που του έδωσε"...
|
|
|
|
|
Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης 2012, στο Θέατρο Ακροπόλ, οι βυζαντινοί ήχοι και οι μελωδίες από τους ύμνους, τα ψαλτοτράγουδα και τα θρηνητικά τραγούδια της Παράδοσης θα έχουν τον πρώτο λόγο, μέσα από τις ερμηνείες του Δημήτρη Μπάση και της Νεκταρίας Καραντζή, υπό την καλλιτεχνική επίβλεψη αλλά και συμμετοχή της φωνής της Ελλάδας, του Χρόνη Αηδονίδη.
Κυκλοφορεί σε λίγες εβδομάδες από την LYRA ο δίσκος της Νεκταρίας Καραντζή με τον τίτλο «Της ερημιάς το αηδόνι». Ένας δίσκος με παραδοσιακά τραγούδια από όλη την Ελλάδα, σε διασκευές και ενορχήστρωση του Βασίλη Καζούλλη. Στο δίσκο συμμετέχουν ερμηνευτικά ο Χρόνης Αηδονίδης και ο Βασίλης Καζούλλης. Τραγούδια από το δίσκο ακούγονται καθημερινά από το Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7 και τον Kosmos FM της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. 
Ο Χρόνης Αηδονίδης γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1928, στην Καρωτή, ένα χωριό κοντά στο Διδυμότειχο, στον Βόρειο Έβρο. Γιος του ιερέα Χρήστου και της Χρυσάνθης Αηδονίδη, είναι ο δεύτερος από τα πέντε αδέλφια του. Στην Καρωτή, περνά τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια κι εκεί είναι που μαθαίνει τα πρώτα του τραγούδια και μυείται στον κόσμο της παραδοσιακής μουσικής, πρώτα από τη μητέρα του, κι έπειτα από τους ντόπιους μουσικούς που έπαιζαν στα πανηγύρια του χωριού του.
